۴۰۰ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۵۲۱

دانی که چیست مصلحت ما؟ گریستن
پنهان ملول بودن و تنها گریستن

بی درد را به صحبت ارباب دل چه کار
خندیدن آشنا نبود با گریستن

دایم به گریه غرقم و چون نیک بنگرم
زین گریه ره دراز بود تا گریستن

عمری به گریه های هوس آلود صرف شد، کنون
عمری به تازه بایدم و واگریستن

درمان من ز مسیحا مجو که هست
دردم جفای یار و مداوا گریستن

گاهی به یاد سرو قدی، گریه هم خوش است
تا کی ز شوق سدرهٔ طوبا گریستن

هر کس که هست گریه به جانش رواست و بس
نتوان به عالمی تن تنها گریستن

عرفی ز گریه دست نداری که در فراق
دردت ز دل نمی برد الا گریستن
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۲۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۲۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.