طَرَب اَنْدَر طَرَب است او، که دَرِ عقل شِکَست او
تو بِبین قدرَتِ حَق را، چو دَرآمَد خوش و مَست او

همه امروز چُنانیم که سَر از پایْ ندانیم
همه تا حَلْق دَرآبیم و دَرین حَلقه نِشَست او

چو چُنین باشد مَحْرم، کِه خورَد غَم؟ کِه خورَد غَم؟
به سَبو دِهْ میِ خوشْ دَم، که قَدَح را بِشِکَست او

شَهِ من باده فِرستَد، به چه رو میْ نَپَرستم
هَله ای مُطرب بَرگو که زِهی باده پَرَست او