یک قَوْصَره پُر دارم زِ سُخُن
جان می‌شِنَود، تو گوش مَکُن

دَربَندِ خودی، زین سیر شُدی
گیری سَرِ خود، ای‌‌ بی‌سَر و بُن

چون مُسْتَمِعان، جُمله بِرَوَند
گویم غَمِ نو با یارِ کُهُن

کِی سیر شود ماهی زِ تَری؟
یا تشنهٔ حَقْ از عِلْمِ لَدُن

گَر سیر شدند این مُسْتَمِعان
جان می‌شِنَود از قُرطِ اُذُن