ای هفت دریا گوهر عَطا کُن
وین مِسّ‌‌ها را پُرکیمیا کُن

ای شمع مَستان، وِیْ سَروِ بُستان
تا کِی زِ دَستان؟ آخِر وَفا کُن

بِگْریست بر ما، هر سنگِ خارا
این دَردِ ما را، جانا دَوا کُن

ای خشم کرده، دیدار بُرده
این ماجَرا را یک دَم رَها کُن

اِحْسان و مَردی، بسیار کردی
آن مَردمی را اکنون دو تا کُن

ای خوب مَذهَب، ای ماه و کوکَب
در ظُلْمَتِ شب چون مَهْ سَخا کُن

دَردِ قدیمی، رَنجِ سَقیمی
گَردِ یَتیمی، از ما جدا کُن

گر در نَعیمم، در زَرّ و سیمَم
بی‌تو یَتیمَم، دَرمانِ ما کُن

من لب بِبَستم، درغَم نِشَستم
بُگشایْ دستم، قَصدِ لِقا کُن