نَعیمِ تو نه از آن است که سیر گردد جان
مرا به خوانِ تو باید هزار حَلْق و دَهان

بیا که آبِ حیاتیّ و بَنده مُسْتَسْقی
نه بنده راست مَلالَت، نه لُطفْ راست کَران

بیا که بَحْرِ مُعَلَّق توییّ و من ماهی
میانِ بَحْرم و این بَحْر را کِه دید میان؟

زِ بَحْرِ توست یکی قَطره آبِ خاک آلود
که جان شُده‌ست به پیشِ جَماعتی‌‌ بی‌جان

بیا بیا که تویی آفتاب و من ذَرّه
به پیشِ شُعلهٔ رویَت، چو ذَرّه چَرخ زنان