تویی که بَدْرقه باشی گَهی، گَهی رَهْ زن
توی که خَرمَنِ ماییّ و آفَتِ خَرمَن

هزار جامه بِدوزی زِ عشقْ و پاره کُنی
وَ آن گَهان بِنِویسی تو جُرمِ آنْ بر من

تو قُلْزْمیّ و دو عالَم زِ توست یک قَطره
قُراضه‌یی‌ست دو عالَم، تویی دو صَد مَعْدَن

تو راست حُکْم که گویی به کور چَشمْ گُشا
سُخَن تو بَخشی و گویی که گفت آن اَلْکَن

بِساخْتی زِ هَوَس صد هزار مِقْناطیس
که نیست لایِقِ آن سنگِ خاص، هر آهن

مرا چو مَست کَشانی به سنگ و آهنِ خویش
مرا چه کارْ که من جانِ روشَنَم یا تَن؟

تو باده‌یی، تو خُماری، تو دشمنیّ و تو دوست
هزار جانِ مُقَدَّس فِدایِ این دشمن

تو شَمسِ دینِ به حَقّیّ و مَفْخَرِ تبریز
بَهارِ جان که بِدادی سِزایِ صد بهمن