می‌آیدم زِ رنگِ تو ای یارْ بویِ آن
بَرکَنده‌یی به خشمْ دل از یارِ مِهْربان

از آفتابِ رویِ تو چون شکلِ خشم تافت
پُشتَم خَم است و سینه کَبودم، چو آسْمان

زان تیرهایِ غَمْزهٔ خَشمین که می‌زَنی
صد قامَتِ چو تیر، خَمیده‌ست چونْ کَمان

از پُرسشَم زِ خَشمْ لبِ لَعْلْ بَسته‌یی
جان مانَدَم زِغُصّهٔ این، یا دل و زبان؟

لُطفِ تو نَردبان بُدِه بر بامِ دولتی
ای لُطفْ واگرفته و بِشْکَسته نَردبان

این لابه‌‌اَم ‌‌به ذاتِ خدا نیست بَهرِ جان
ای هر دَمی خیالِ تو صد جانِ جانِ جان

یاد آر دِلْبَرا که زِ من خواستی شبی
نَقْشی زِ جانِ خون شُده، من دادَمَت نشان

جانا به حَقِّ آن شبْ کانْ زُلفِ جَعْد را
در گَردنَم دَراَفکَن و سَرمَست می‌کَشان

تا جانِ باسَعادت، غَلْطانَ‌‌ هَمی‌رَوَد
چوگانْ دو زُلف و گویْ دل و دشتْ لامَکان

کُرسیِّ عدل نِهْ تو به تبریز، شَمسِ دین
تا عَرشْ نور گیرد و حیران شود جهان