صُبح دَم شُد، زود بَرخیز ای جوان
رَخْت بَربَند و بِرَس در کاروان

کاروان رفت و تو غافِل خُفته‌یی
در زیانی، در زیانی، در زیان

عُمر را ضایِع مَکُن در مَعْصیَت
تا تَر و تازه بِمانی جاودان

نَفْسِ شومَت را بِکُش، کانْ دیوِ توست
تا زِ جَیبَت سَر بَرآرَد حوریان

چون بِکُشتی نَفْسِ شومَت را یَقین
پایْ نِهْ بر بامِ هفتم آسْمان

چون نماز و روزه‌اَت مَقْبول شُد
پَهْلَوانی، پَهْلَوانی، پَهْلَوان

پاک باش و خاکِ این دَرگاهْ باش
کِبْر کَم کُن در سَماعِ عاشقان

گَر سَماعِ عاشقان را مُنْکِری
حَشْر گردی در قیامَت با سگان

گَر غُلامِ شَمسِ تبریزی شُدی
نَعْره زَن کَالْحَمْدُ لَکْ یا مُسْتَعان