از دل غم او دریغ داریم
این می ز سبو دریغ داریم

تا در سر کوی تو بلغزند
پای از لب جو دریغ داریم

دوزیم ز چاک سینه مرهم
زین رخنه رفو دریغ داریم

خود چیست متاع دین که آن را
از روی نکو دریغ داریم

سیراب و معززیم، شاید
آب از سگ کو دریغ داریم

عالم همه ریش و آن مه ما
یک خنده از او دریغ داریم

تو گل به جهان فشانی و ما
سنگش ز سبو دریغ داریم

عرفی بد ما مگو که اسرار
از بیهده گو دریغ داریم