چند بر بستر از آن چشم فسون ساز افتم
تکیه بر بالش و بستر کنم و باز افتم

پاسم ای شمع چه داری، نیم آن پروانه
که اگر بال بسوزند، ز پرواز افتم

بای شهباز سلامت بگشایید که من
نی ام آن مرغ که در چنگل شهباز افتم

حیرت از بس که عنان تاب الم شد، بیم است
که ز انجام ره عشق به آغاز افتم

گفت و گوییست، بنازم به لب خاموشی
که اگر لب بگشایم ز سخن باز افتم

عرفی آرام مجو از دلم، آن رفت که من
از بر تکیه گه عیش به صد ناز افتم