۶۲۸ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۹۶۴

شَمسِ دینْ بر یوسُفان و نازنینانْ نازنین
بر سَرِ جُمله شَهان و سَرفَرازانْ نازنین

بر سَران و سَروَران، صد سَر زیاده جاهِ او
در میانِ واصِلانِ لُطفِ رَحْمانْ نازنین

او به اوصافِ الهی گشته موصوفِ کَمال
بر سَریر و بر سَرانِ تَختِ سُلطانْ نازنین

بَزم را از وِیْ جَمال و رَزْم را از وِیْ جَلال
هم به بَزم و هم به رَزم لُطف کیهانْ نازنین

پیشِ او بِنْهاد مِفْتاحِ خَزاین‌‌های خاص
کرده از عشق و مَحَبَّت‌هاش یَزدانْ نازنین

در میانِ صد هزاران ماه، او تابان چو خور
وَصْفِ او اَنْدَر میانِ وَصْفِ شاهانْ نازنین

آن کِه خاکِ پاش شُد، او بر سَران شُد سَرفَراز
مَستِ او اَنْدَر میانِ جُمله مَستانْ نازنین

اَنْدَران موجی که خاصان بَرحَذَر باشند از آن
اَنْدَر آن موجِ خَطَر او خُفته اِسْتانْ نازنین
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۹۶۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۹۶۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.