بَرخیز و صَبوح را بِرَنجان
ای رویِ تو آفتابِ رَخشان

جان‌ها که زِ راهِ نو رَسیدند
بر مایِدِهٔ قدیمْ بِنْشان

جان‌ها که پَرید دوش در خواب
در عالَمِ غَیب شُد پَریشان

هر جان به وَلایتیّ و شهری
آواره شدند، چون غَریبان

مُرغانِ رَمیده را فَراز آر
حُرّاقه بِزَن، صَفیر بَرخوان

هَرچ آوردند از رَه آوَرْد
بی خود کُنِشان و جُمله بِسْتان

زیرا هر گُل که بَرگ دارد
او بَر نَخورَد ازین گُلِستان

عقلی باید زِعقْل بیزار
خوش نیست قَلاوُزی زِحیران

جُغد است قُلاوُز و همه راه
در هر قَدَمی هزار ویران

ای بازِ خدا دَرآ به آواز
از کُنگُره‌‌‌‌های شهرِ سُلطان

این راه بِزَن که اَنْدَرین راه
خُفتْ اُشتُر و مَست شُد شُتُربان