دیر آمده‌یی، مَرو شتابان
ای رفتنِ تو چو رَفتنِ جان

دیر آمدن و شتابْ رفتن
آیینِ گُل است در گُلِستان

گفتی چونی؟ چُنان که ماهی
اُفتاده میانِ ریگِ سوزان

چون باشد شهر؟ شهریارا
بی دولَتِ داد و عدلِ سُلطان

من‌ بی‌تو نِیَم، وَلیک خواهم
آن باتویی‌‌یی که هست پنهان

شبْ پَرتوِ آفتاب هم هست
خاصه به تَموزِ گرم و تَفْسان

قانِع نشود به گرمیِ او
جُز خُفّاشی، زَنیمِ مُرغان

گرمی خواهند و روشنی هم
مُرغان که مُعَوَّدند با آن

ما وَصفِ دو جِنْسِ مُرغ گفتیم
بِنْگَر زِ کدامی ای غَزَل خوان