بیا ساقی، میِ ما را بِگَردان
بِدان میْ این قَضاها را بِگَردان

قَضا خواهی که از بالا بِگَردد
شَرابِ پاکِ بالا را بِگَردان

زمینی خود کِه باشد با غُبارش؟
زمین و چَرخ و دریا را بِگَردان

نَیَندیشَم دِگَر زین خُورده سودا
بیا دریایِ سودا را بِگَردان

اگر من مَحْرَمِ ساغَر نباشم
مرا لا گیر و اِلّا را بِگَردان

اگر کَژْ رفت این دل‌ها زِ مَستی
دلِ‌ بی‌دست و‌ بی‌پا را بِگَردان

شَرابی دِهْ که اَنْدَر جا نگُنجَم
چو فرمودی مرا، جا را بِگَردان