۴۶۹ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۸۷۶

بی‌جا شو در وَحدت در عینِ فَنا جا کُن
هر سَر که دُویی دارد در گَردنِ تَرسا کُن

اَنْدَر قَفَصِ هستی این طوطیِ قُدسی را
زان پیش که بَرپَرَّد شُکرانه شِکَرخا کُن

چون مَستِ اَزَل گشتی شمشیر اَبَد بِسْتان
هِنْدوبَکِ هستی را تُرکانه تو یَغما کُن

دُردیِّ وجودت را صافی کُن و پالوده
وان شیشَه مَعنی را پُرصافیِ صَهْبا کُن

تا مارِ زمین باشی کِی ماهی دین باشی؟
ما را چو شُدی ماهی پس حَمله به دریا کُن

اَنْدَر حَیَوان بِنْگَر سَر سویِ زمین دارد
گَر آدمی‌یی آخِر سَر جانِبِ بالا کُن

در مدرسه آدم با حَقْ چو شُدی مَحْرَم
بر صَدْرِ مَلَک بِنْشین تَدریسْ زِ اَسْما کُن

چون سَلطَنتِ اِلّا خواهی بَرِ لالا شو
جاروب زِ لا بِسْتان فَرّاشی ِ اَشیاء کُن

گَر عَزمِ سَفَر داری بر مَرکَبِ مَعنی رو
وَرْزان که کُنی مَسکَن بر طارَم خَضْرا کُن

می باش چو مُسْتَسقی کو را نَبُوَد سیری
هر چند شوی عالی تو جَهد به اَعْلا کُن

هر روح که سَر دارد او رویْ به دَر دارد
داری سَرِ این سودا؟ سَر در سَرِ سودا کُن

بی‌سایه نباشد تَن سایه نَبُوَد روشَن
بَرپَر تو سویِ روزَن پَروازْ تو تنها کُن

بر قاعده مَجنون سَرفِتْنه غوغا شو
کین عشقْ‌ هَمی‌گوید کَزْ عقلْ تَبَرّا کُن

هم آتشِ سوزان شو هم پُخته و بِریان شو
هم مَست شو و هم میْ‌ بی‌هر دو تو گیرا کُن

هم سِر شو و مَحْرَم شو هم دَم زن و هَمدَم شو
هم ما شو و ما را شو هم بَندگیِ ما کُن

تا رَه نَبَرَد تَرسا دُزدیده به دَیرِ تو
گَهْ عاشقِ زُنّاری گَهْ قَصدِ چَلیپا کُن

دانا شده‌یی لیکِن از دانشِ هَستانه
بی‌دیده هَستانه رو دیده تو بینا کُن

موسیِّ خَضِرسیرت شَمسُ الْحَقِ تبریزی
از سَر تو قَدَم سازش قَصدِ یَدِ بَیضا کُن
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید
Avatar نقش کاربری
فاطمه زندی

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۸۷۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۸۷۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.