۳۱۴ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۸۷۴

از آتشِ رویِ خود اَنْدَر دِلَم آتش زن
واتَش زِ دِلَم بِسْتان در چَرخِ مُنَقَّش زن

ای جانِ خوشِ ساده از اصلِ مَلِک زاده
هر جا که رَوی خوش رو هر دَم که زنی خوش زن

ای جسمِ تو را از جان گَر فَرق کُند جانم
شمشیر به کَف داری بر تارَکِ فَرقَش زن

ای طُرّه پُربَندَت بُگشاده گِرهِ‌ها را
این یک گِرِهِ دیگر بر زُلفِ مُشَوَّش زن
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۸۷۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۸۷۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.