حاشا که برق حسن بود عشق خانه سوز
برق است حسن، شعله گداز و بهانه سوز

تا کی بهانه گیری و آسودگی، که هست
ناموس درد پرور و صدها بهانه سوز

در مزرع جهان مفشان دانهٔ امید
زین دشت برگذر که زمینی است دانه سوز

گفتی چه طایر است دل سینه دشمنت
آتش به خویش در زده و آشیانه سوز

در خرمن زمانه زنم آتش از فغان
شوق تو جان گداز من و من زمانه سوز

چون سیل آتش آمده ام، مست اشتیاق
کز بوسه های گرم شود آستانه سوز

عرفی مجو نهایت ایام دوستی
دریای آتش است محبت، کرانه سوز