ای نَفْسِ چو سگ آخِر تا چند زنی دَندان
وَزْ کِبْرِ کَسان رنجی وَنْدَر تو دو صد چندان

گِریانی و پُرزَهری با خَلْق چه باقَهری
مانندِ سَر بریان گشته که مَنَم خندان

من صوفیِ باصوفَم من آمِر مَعروفَم
چون شِحْنه بُوَد آن کَس کو باشد در زندان؟

مَعْذوریِ خود دیده در خویش تُرُنْجیده
عُذرِ دِگَران خواهد از بابِ هُنرمندان

بر دانش و حالِ خود تَأویل کُنی قرآن
وان گاه هم از قُرآن در خَلْق زنی سِندان

آبِ حَیَوان یابی گَر خاک شوی رَهْ را
وَزْ باد و بُروت آیی در نارْ تو دَربَندان

بُگْریز از این دَربَند بر جُمله تو دَر دَربَند
جُز شَمسِ حَقِ تبریز سُلطانِ شِکَرقَندان