در پَردۀ دل بِنْگَر صد دُخترِ آبِسْتان
زان گنج‌گَهْ دل‌ها زان سَجده گَهِ مَستان

بِشْنو چه به اسرارم می‌آید از آن طارَم
یک دَم که از این سو آ یک دَم که قَدَح بِسْتان

در عَربَده اُفتاده از عشقِ چُنین خوبان
هم لشکرِ تُرکستان هم لشکر هِنْدُستان

از عقل بِپُرسیدم کاین شُهره بُتان چونند؟
گفتا پِنِهان صورت پیدا به فَن و دَستان

در شَرقِ خداوندی شَمسُ الْحَقِ تبریزی
آیَند و رَوَند این‌ها در هر چَمَن و بستان