مانده شده‌‌ست گوشِ من از پِیِ اِنْتِظارِ آن
کَزْ طَرَفی صدای خوش دَررَسَدی زِ ناگهان

خوی شده‌‌ست گوش را گوشِ ترانه نوش را
کو شِنَوَد سَماع خوش هم زِ زمینْ هم آسمان

فَرعِ سَماعِ آسْمان هست سَماعِ این زمین
وان که سَماعِ تَن بُوَد فَرِع سَماعِ عقل و جان

نَعْره رَعد را نِگَر چه اثر است در شَجَر
چند شکوفه و ثَمَر سَر زده اَنْدَر آن فَغان

بانگ رَسید در عَدَم گفت عَدَم بلی نَعَم
می‌نَهَم آن طَرَف قَدَم تازه و سَبز و شادمان

مُسْتَمِع اَلَست شُد پایْ دَوان و مَست شُد
نیست بُد او و هست شُد لاله و بید و ضَیْمَران