وقت‌ست کنم شور جنون عام و بگریم
چون ابر بر آیم به سر بام و بگریم

تا گرد ره هرزه دوی‌ها بنشیند
از آبله چشمی بکنم وام و بگریم

چون ابر به صد دشت و درم اشک فشانی‌ست
کو بخت که یکجا کنم آرام و بگریم

فرصت ز چراغ سحرم بال فشان رفت
از منتظرانم که شود شام و بگریم

شاید نگهی صید کند دانهٔ اشکی
در راه تو چندی فکنم دام و بگریم

چون شمع خموشم بگذارید مبادا
یادم دهد آغاز ز انجام و بگریم

دور از نگهت حاصلم این بس که درین باغ
چشمی دهم آب ازگل بادام و بگریم

نومید وصالم من بیدل چه توان‌کرد
دل خوش‌کنم ای‌کاش به این نام و بگریم