۲۴۹ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۳۳۷

پایمالیم و فارغ ازگله‌ایم
سر به بالین شکر آبله‌ایم

منزل و مقصدی معین نیست
لیک در فکر زاد و راحله‌ایم

همه چون اشک می‌رویم به خاک
سرنگونی متاع قافله‌ایم

از سجود دوام وضع نیاز
فرض خوان نماز نافله‌ایم

یک نفس ساز و صد جنون آهنگ
کس چه داند که در چه سلسله‌ایم

پهلوی عجز ما مگردانید
چون زمین خوابگاه زلزله‌ایم

عبرت از بند بند ما پیداست
شکل مربوط جمله فاصله‌ایم

امتحان گلفروش راز مباد
غنچه‌سان یکدلیم و ده دله‌ایم

آخر از یکدگر گسیختن است
خوش معاشان بد معامله‌ایم

ناقبولی رواج معنی ماست
هرزه‌گویان دم زن صله‌ایم

شرم‌دار ازکمال ما بیدل
قطره ظرف و حباب حوصله‌ایم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۳۳۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۳۳۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.