خوش می‌گُریزی هر طَرَف از حَلْقه ما نی مَکُن
ای ماه بَرهَم می‌زنی عِقْدِ ثُرّیا نی مَکُن

تو روزِ پُرنور و لَهَب ما در پِیِ تو هَمچو شب
هر جا که مَنْزِل می‌کُنی آییم آن جا نی مَکُن

ای آفتابی در حَمَل باغ از تو پوشیده حُلَل
بی‌تو بِمانَد از عَمَل در زَخْمِ سرما نی مَکُن

ای آفتابَت دایه‌یی ما در پِی‌اَت چون سایه‌یی
ای دایه‌ بی‌اَلْطافِ تو ماندیم تنها نی مَکُن