با آن که از پیوستگی من عشقْ گشتم عشقْ من
بیگانه می‌باشم چُنینْ با عشقْ از دستِ فِتَن

از غایَتِ پیوستگی بیگانه باشد کَس؟ بلی
این مُشکلات اَرْ حَلْ شود دشمن نَمانَد در زَمَن

بَحْری‌‌ست از ما دور نی ظاهر نه و مَسْتور نی
هم دَم زدن دستور نی هم کُفر از او خامُش شدن

گفتن از او تَشبیه شُد خاموشی‌اَت تَعطیل شُد
این دَردْ‌ بی‌دَرمان بُوَد فَرِّجْ لَنا یا ذَا الْمِنَن

نَقْشِ جهانِ رنگ و بو هر دَم مَدَد خواهد ازو
هم‌ بی‌خَبَر هم لُقمه جو چون طِفْلِ بُگْشاده دَهَن

خُفته‌‌ست و بَرجَسته‌‌ست دل در جوشِ پیوسته‌‌ست دل
چون دیگِ سَربَسته‌‌ست دل در آتشش کرده وَطَن

ای داده خاموشانه‌یی ما را تو از پیمانه‌یی
هر لحظه نوافسانه‌یی در خامُشی شد نَعْره زن

در قَهرِ او صد مَرحَمَت در بُخْلِ او صد مَکْرُمَت
در جَهلِ او صد مَعرِفَت در خامُشی گویا چو ظَن

اَلْفاظِ خاموشانِ تو بِشْنوده‌ بی‌هوشانِ تو
خاموشَم و جوشانِ تو مانندِ دریایِ عَدَن

لُطفَت خدایی می‌کُند حاجَت رَوایی می‌کُند
وان کو جُدایی می‌کُند یا رَب تو از بیخَش بِکَن

ای خوش دلیّ و نازِ ما ای اصل و ای آغازِ ما
آخِر چه دانَد رازِ ما عقلِ حَسَن یا بوالْحَسَن؟

ای عشقِ تو بِخْریده ما وَزْ غیرِ تو بُبْریده ما
ای جامه‌ها بِدْریده ما بر چاکِ ما بَخیه مَزَن

ای خونِ عقلَم ریخته صَبر از دِلَم بُگْریخته
ای جانِ من آمیخته با جانِ هر صورت شِکَن

آن جا که شُد عاشقْ تَلَف مُرغی نَپَرَّد آن طَرَف
وَرْ مُرده یابَد زان عَلَف‌ بی‌خود بِدَرّانَد کَفَن