۷۱۲ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۷۶۷

تو چه دانی که ما چه مُرغانیم؟
هر نَفَس زیرِ لب چه می‌خوانیم؟

چون به دست آوَرَد کسی ما را؟
ما گَهی گنج، گاه ویرانیم

چَرخ از بَهرِ ماست در گَردش
زان سَبَب هَمچو چَرخْ گَردانیم

کِی بِمانیم اَنْدَرین خانه؟
چون دَرین خانه جُمله مِهْمانیم

گَر به صورت گدایِ این کوییم
به صِفَت بین که ما چه سُلطانیم

چون که فردا شَهیم در همه مصر
چه غَم امروز اگر به زندانیم

تا دَرین صورتیم از کَسْ ما
هم نَرَنجیم و هم نَرَنجانیم

شَمسِ تبریز چون که شُد مِهْمان
صد هزارانْ هزار چندانیم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید
Avatar نقش کاربری
زهرا مستوفی

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۶۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۶۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.