تا به جانْ مَستِ عشقِ آن یارم
سَردِهِ باده‌های اَنْوارم

هر دَمی گَر نه جانِ نو دَهَدَم
ای دل از جانِ خویش بیزارم

گِردِ آن مَهْ چو چَرخْ می‌گردم
پس دِگَر چیست در زمین کارم؟

بر سَرِ کارگاهٔ خوبی بود
سوزَنَش کرده است چون تارم

سوزَنَم چَنگ شُد از او در تار
تا به آوازِ زیرْ می‌زارم

تا من این کارگاهِ عالَم را
کو حِجابِ حَق است، بَردارم

تا بِسوزم حِجابِ غَفْلَت و خواب
ز آتَشِ چَشم‌هایِ بیدارم

تا بیابَم زِ شَمسِ تبریزی
صِحَّت این ضَمیرِ بیمارم