به گوشِ من بِرَسانید هَجْرِ تَلْخْ پَیام
که خوابِ شیرین بَر عاشقان شُده‌ست حَرام

بِکَرد بر خور و بر خوابْ چارتَکبیری
هر آن کسی که بر او کرد عشقْ نیم سَلام

به من نِگَر که بِدیدم هزار آزادی
چو عشق را دل و جانَم کَنیزَک است و غُلام

عَظیمْ نورِ قَدیم است عشقْ پیشِ خواص
اگر چه صورت و شَهوت بُوَد به پیشِ عَوام

دِلَم چو زَخْم نیابَد، رَوَد که توبه کُند
مَخَند بر من و بر خود، کُدام توبه، کدام

زِهی گناه که کُفر است توبه کردن ازو
نه پَسْ طَریقِ گُریز و نه پیشْ جایِ مُقام

به چارْ مَذهَبْ خونَش حَلال و ریختنی
از آن کِه عشق نَریزد به غیرِ خونِ کِرام

بِکُش مرا که چو کُشتی به عشقْ زنده شُدم
خَموش کردم و مُردم، تمام گشت کَلام