دَر فروبَند که ما عاشقِ این میکده‌­ایم
دَردِه آن بادهٔ جان را که سَبُ‌ک­دل شُده‌­ایم

بَرجِه ای ساقیِ چالاک میان را بَربَند
به خدا کَزْ سَفَرِ دور و دراز آمده­‌ایم

بَرگُشا مَشکِ طَرّب را که زِ رَشکِ کَفِ تو
از کَفِ زُهره به صد لابه قَدَح نَسْتَده­‌ایم

دَر فروبَند و زِ رَحْمَت دَرِ پنهان بِگُشا
چارهٔ رَطْلِ گِران کُن که همه میْ زده­‌ایم

زان سَبو غُسلِ قیامَت بِدِه از وَسوَسه‌­ام
به حَقِ آن کِه زِ آغازْ حَریفان بُدِه‌­ایم

ما همه خُفته تو بر ما لَگَدی چند زدی
بَرجَهیدیم خُمارانه دَرین عَربَده­‌ایم

گَر عَلَی الرّیقْ تو را باده‌­دِهی قاعده نیست
هین بِدِه ما مَلَکُ الْمَوْتِ چُنین قاعده‌­ایم

فلسفی زین بِخورَد فلسفه‌­اَش غَرق شود
که گُمان داشت که ما زان عِلَلِ فاسده‌ایم

آن نَهنگیم که دریا بَرِ ما یک قَدَح است
ما نه مَردانِ ثَرید و عَدَس و مایِدِه‌­ایم

هَله خاموش کُن و فایده و فَضْل بِهِل
که زِ فَضْله­‌یْ قَدَحَت فایدهٔ فایده­‌ایم