۳۸۰ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۶۳۰

گَر مرا خار زَنَد آن گُلِ خندانْ بِکَشَم
وَرْ لَبَش جَور کُند از بُنِ دَندان بِکَشَم

وَرْ بسوزد دلِ مسکینِ مرا هَمچو سِپَند
پای­کوبان شَوَم و سوزِ سِپَندان بِکَشَم

گَر سَرِ زُلفِ چو چوگانْش مرا دور کُند
همچُنین سَجده کُنان تا بُنِ میدان بِکَشَم

لَعْل در کوه بُوَد گوهر در قُلْزُمِ تَلْخ
از پِیِ لَعْل و گُهَر این بِخوَرمْ آن بِکَشَم

این نبودست و نباشد که من از طَنْز و گِزاف
گُهَر از رَه بِبَرَم لَعْلِ بَدَخشان بِکَشَم

رُخَم از خونِ جِگَر صُدْرهٔ اَطْلَس پوشید
چه شود گَر زِ خَطا خِلْعَتِ سُلطان بِکَشَم؟

من چو در سایهٔ آن زُلفِ پَریشان جَمعَم
لازمم نیست که من راهِ پَریشان بِکَشَم

هَمرهانَم همه رفتند سویِ رَه‌­زنِ دل
بِگُشایید رَهَم تا سویِ ایشان بِکَشَم

گَر کسی قِصّه کُند بارکَشی مَجنونی
از درونْ نَعْره زَنَد دلْ که دو چندان بِکَشَم

وَرْ به زندان بَرَدَم یوسُفِ من بی­‌گُنَهی
هَمچو یوسُف بِرَوَم وحشتِ زندان بِکَشَم

گَر دِلَم سَر کَشَد از دَردِ تو جانْ سیر شود
جان و دل تا بِرَوَد بی­‌دل و بی­‌جان بِکَشَم

شور و شَر در دو جهان اُفْتَد از عَنْبَر و مُشک
چون که من دامَنِ مُشکینِ تو پنهان بِکَشَم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۶۲۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶۳۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.