خَبَری اگر شنیدی زِ جَمال و حُسنِ یارم
سَرِمَست گفته باشد من ازین خَبَر ندارم

شب و روز می­‌بِکوشَم که برهنه را بِپوشَم
نه چُنان دُکان فروشم که دُکانِ نو بَرآرَم

عَلَمی به دستِ مَستی دوهزار مَست با وِیْ
به میانِ شهر گَردان که خُمارِ شهریارم

به چه میخ بَندم آن را که فُقاع ازو گُشایَد؟
چه شکار گیرم آن­جا که شکارِ آن شکارم؟

دُهُلی بدین عظیمی به گِلیم دَرنگُنجَد
فَر و نورِ مَهْ بگوید که من اَنْدَرین غُبارم

به سَرِ مَناره اُشتُر رَوَد و فَغان بَرآرَد
که نَهان شُدم من این­جا مَکُنید آشکارم

شُتر است مَردِ عاشق سَرِ آن مَناره عشق است
که مَناره­‌هاست فانی وَابَدی­‌ست این مَنارم

تو پیازهایِ گُل را به تَکِ زمین نَهان کُن
به بهار سَر بَرآرَد که من آن قَمَرعِذارم

سَرِ خُنْبِ چون گُشادی بِرَسان وَظیفه­‌ها را
به میانِ دورِ ما آ که غُلامِ این دَوارم

پِیِ جَیبِ توست این­جا همه جَیب­ها دِریده
پِیِ سیبِ توست ای جان که چو بَرگِ بی­قَرارم

همه را به لُطفْ جان کُن همه را زِ سَر جوان کُن
به شَرابِ اختیاری که رُبایَد اختیارم

همه پَرده‌­ها بِدَرّان دلِ بَسته را بِپَرّان
هَله ای تو اصلِ اَصلَم به تو است هم مَطارم

به خدا که روزِ نیکو زِبِگَه پَدید باشد
که دَرآیَد آفتابش به وصالْ در کِنارم

تو خَموش تا قَرَنْفُل بِکُند حِکایَتِ گُل
بَرِ شاهِدانِ گُلْشَن چو رَسید نوبهارم