مصوران به هزار انفعال پیوستند
که طرهٔ تو کشیدند و خامه نشکستند

ز جهل نسبت قد تو می‌کنند به سرو
فضول چند که پامال فطرت پستند

به رنگ عقد گهر وا نمی‌توان کردن
دلی‌که در خم زلف تواش گره بستند

ز آفتاب گذشته است مد ابروبت
کمانکشان زه ناز پر زبردستند

دماغ‌سوختگان بیش از این وفا نکند
سپندها به صد آهنگ یک صدا جستند

ز شام ما مکش ای حسرت انتظار سحر
به دور ما قدح آفتاب بشکستند

در این محیط ادب کن ز خودنمایی‌ها
حباب و موج همان نیستند اگر هستند

ادب ز مردمک دیده می‌توان آموخت
که ساکنند اگر هوشیار اگر مستند

ز وضع شمع خموش این نوا پرافشان است
که شعله‌ها همه خود را به داغ دل بستند

به ذوق وحشت آن قوم سوختم بیدل
که ناله‌وار چو برخاستند، ننشستند