از شَهَنشَه شَمسِ دینْ من ساغَری را یافتم
در درونِ ساغَرش چَشمه‌یْ خَوری را یافتم

تابشِ سینه و بَرَت را خود ندارد چَشمْ تاب
شُکرْ ایزد را که من زین دِلْبَری را یافتم

میرِدادِ قَهْر چون ماری فرو کوبَد سَرَش
آن که گوید در دو کَوْنَش همسَری را یافتم

چون درونِ طُرّه‌اَش دریافتم دل را عَجَب
در درونِ مُشک رفتم عَنْبَری را یافتم

گَر بِبینی طوطیِ جانِ مرا گِردِ لَبَش
می‌پَرَد پَرَّک‌زَنان که شِکَّری را یافتم

گَر بِپُرسَندَت حکایت کُن که من بر جامِ لَعْل
عاشقی مَستی جوانی میْ‌خوری را یافتم

گَر کسی مُنْکِر شود تو گَردنِ او را بِبَند
می کَشانَش رو سِیَه که مُنْکَری را یافتم

در میانِ طُرّه‌اَش رُخسارِ چون آتش بِبین
گو میانِ مُشک و عَنْبَر مِجْمَری را یافتم

چون گُشایَد لَعْل را او تا نِثارِ دُر کُند
گو که در خورشید از رَحْمَت دَری را یافتم

چون دُکانِ سَرپَزان سَرها و دل­ها پیشِ او
هست بی‌­پایان در آن سَرها سَری را یافتم

چون نِگَه کردم سَرِ من بود پُر از عشقِ او
من بُرون از هر دو عالَم مَنْظَری را یافتم

من به بُرجِ ثَوْر دیدم مُنْکِرِ آن آفتاب
گاو جُستم من زِ ثَورْ و خود خَری را یافتم

من صَفِ رُستَم­‌دلان جُستم بِدیدم شاه را
تَرکِ آن کردم چو بی­‌صَفْ صَفْدَری را یافتم

من هَمی‌‌کَشتی سویِ تبریز رانْدم می­‌نَرَفت
پس زِجانْ بر کَشتیِ خود لَنْگَری را یافتم