۳۲۳ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۵۸۰

تا دِلْبَرِ خویش را نَبینیم
جُز در تَکِ خونِ دل نَشینیم

ما بِهْ نَشَویم از نَصیحَت
چون گُمرَهِ عشقِ آن بِهینیم

اَنْدَر دلِ دَردْ خانه داریم
دَرمان نَبُوَد چو هم چُنینیم

در حَلْقه عاشقانِ قُدسی
سَرحَلْقه چو گوهرِ نِگینیم

حاشا که زِ عقل و روحْ لافیم
آتش در ما اگر هَمینیم

گَر از عَقَباتِ روحْ جَستی
مَستانه مَرو که در کَمینیم

چون فِتْنه نشانِ آسْمانیم
چون است که فِتْنه زمینیم؟

چون ساده تَر از رَوانِ پاکیم
پُرنَقْش چرا مِثالِ چینیم؟

پَژمُرده شود هزار دولت
ما تازه و تَر چو یاسَمینیم

گَر مُتَّهَمیم پیشِ هستی
اَنْدَر تُتُقِ فَنا اَمینیم

ما پُشت بدین وجود داریم
کَنْدَر شِکَمِ فَنا جَنینیم

تبریز بِبین چه تاج داریم
زان سَر که غُلامِ شَمسِ دینیم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۵۷۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۵۸۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.