۳۰۵ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۵۵۷

یا رَب توبه چرا شِکَستم؟
وَزْ لُقمه دَهان چرا نَبَستم؟

گَر وَسوسه کرد گِردْ پیچم
در پیچِش او چرا نِشَستم؟

آخِر دیدم به عقلْ موضِع
صد بار و هزار بار رَستم

از بندگی خدا مَلولَم
زیرا که به جانْ گِلوپَرَستم

خود مَنْ جَعَل الْهُموم هَمًّا
از لَفْظِ رَسولْ خوانده اَسْتم

چون بر دلِ من نشسته دودی
چون زود چو گَرد بَرنَجَستم؟

این‌‌ها که نِبِشتم از نَدامَت
آن وَقت نِبِشته بود دستم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۵۵۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۵۵۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.