میانِ ما درآ ما عاشقانیم
که تا در باغِ عشقَت دَرکَشانیم

مُقیمِ خانۀ ما شو چو سایه
که ما خورشید را هَمسایگانیم

چو جانْ اَنْدَر جهان گَر ناپَدیدیم
چو عشقِ عاشقانْ گَر‌‌ بی‌نشانیم

وَلیک آثارِ ما پیوستۀ توست
که ما چون جانْ نَهانیم و عِیانیم

هر آن چیزی که تو گویی که آنید
به بالاتر نِگَر بالایِ آنیم

تو آبی لیک گردابیّ و مَحبوس
درآ در ما که ما سیلِ رَوانیم

چو ما در فَقرِ مُطْلَقْ پاک بازیم
به جُز تَصنیفِ نادانی ندانیم