بیا تا عاشقی از سَر بگیریم
جهانِ خاک را در زَر بگیریم

بیا تا نوبهارِ عشقْ باشیم
نَسیم از مُشک و از عَنْبَر بگیریم

زمین و کوه و دشت و باغ و جان را
همه در حُلِّه اَخْضَر بگیریم

دُکانِ نِعْمَت از باطِن گُشاییم
چُنینْ خو از درختِ تَر بگیریم

زِ سِر خوردنْ درخت این بَرگ و بَر یافت
زِ سِرّ خویشْ بَرگ و بَر بگیریم

زِ دل رَه بُرده‌اند ایشان به دِلْبَر
زِ دلْ ما هم رَهِ دِلْبَر بگیریم

مُسلمانی بیاموزیم از وِیْ
اگر آن طُرّه کافَر بگیریم

دلی دارد غَمَش چون سنگِ مَرمَر
ازان مَرمَر دو صد گوهر بگیریم

چو جوشَد سنگِ او هفتاد چَشمه
سَبو و کوزه و ساغَر بگیریم

کَمینه چَشمه‌‌‌‌اش چَشمی‌‌‌‌ست روشن
که ما از نورِ او صد فَر بگیریم