از اوَّلِ امروز چو آشفته و مَستیم
آشفته بگوییم، که آشفته شُدسْتیم

آن ساقیِ بَدمَست که امروز دَرآمَد
صد عُذر بِگُفتیم، وَزان مَستْ نَرَستیم

آن باده که دادی تو و این عقلْ که ما راست
مَعْذور‌‌ هَمی‌‌دار، اگر جامْ شِکَستیم

امروزْ سَرِ زُلفِ تو مَستانه گرفتیم
صد بار گُشادیمَش و صد بار بِبَستیم

رِنْدانِ خَرابات بِخوردند و بِرَفتند
ماییم که جاوید بِخوردیم و نِشَستیم

وَقت است که خوبانْ همه در رَقص دَرآیَند
اَنْگشت زنان گشته که از پرده بِجَستیم

یک لحظه بَلانوشِ رَهِ عشق قَدیمیم
یک لحظه بلی گویِ مُناجاتِ اَلَسْتیم

از گفتِ بلی صبر نداریم، اَزیرا
بِسْرشته و بَررُستهٔ سَغْراقِ اَلَسْتیم

بالا همه باغ آمد و پَستیْ هَمِگی گنج
ما بوالْعَجَبانیم، نه بالا و نه پَستیم

خاموش! که تا هستیِ او کرد تَجَلّی
هستیم بدان سانْ که ندانیم کِه هستیم

تو دست بِنِه بر رَگِ ما خواجه حَکیما
کَزْ دست شُدسْتیم، بِبین تا زِ چه دستیم

هر چند پَرَستیدنِ بُت مایهٔ کُفر است
ما کافرِ عشقیم گَرین بُت نَپَرستیم

جُز قِصّهٔ شَمسُ الْحَقِ تبریز مگویید
از ماهْ مگویید، که خورشید پَرَستیم