۴۵۸ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۴۷۶

طَبیبیم، حَکیمیم، طَبیبانِ قَدیمیم
شَرابیم و کَبابیم، و سُهَیلیم و اَدیمیم

چو رَنْجورِ تَن آید، چو مَعجونِ نَجاحیم
چو بیمارِ دل آید، نِگاریم و نَدیمیم

طَبیبان بِگُریزند، چو رَنْجور بِمیرد
ولی ما نَگُریزیم، که ما یارِ کَریمیم

شِتابید، شِتابید، که ما بر سَرِ راهیم
جهانْ دَرخورِ ما نیست، که ما ناز و نَعیمیم

غَلَط رفت، غَلَط رفت، که این نَقْشْ نه ماییم
که تَنْ شاخِ درختی‌‌‌ست ‌و ما بادِ نَسیمیم

ولی جُنبشِ این شاخ، هم از فِعْلِ نَسیم است
خَمُش باش، خَمُش باش، هم آنیم و هم اینیم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۴۷۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۴۷۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.