تا چند به هر عیب و هنر طعنه‌زنیها
سلاخ نه‌ای‌، شرمی ازبن پوست‌کنیها

چون‌سبحه درفن‌معبدعبرت چه‌جنون است
ذکر حق و برهم زدن و سرشکنیها

چندان‌که دمدنخل‌، سرریشه به‌خاک است
ذلت نبرد جاه ز تخمیر دنیها

ما را به تماشای جهان دگر افکند
پرواز بلندی به قفس پرفکنیها

الفت قفس زندگی پا به هواییم
باید چو نفس ساخت به غربت وطنیها

صیت نگهت یاد خم زلف ند‌ارد
ترکان خطایی چه کم‌اند از ختنیها

جان‌کند عقیق از هوس لعل تولیکن
دور است بدخشان ز تلاش یمنیها

بی‌پردگی جوهر راز است تبسم
ای غنچه مدر پیرهن‌گل بدنیها

از شمع مگویید وزپروانه مپرسید
داغ است دل از غیرت این سوختنیها

جز خرده چه‌گیرد به لب بستهٔ بیدل
نامحرم خاصیت شیرین سخنیها