مَخْمورم پُرخواره، اندازه‌‌ نمی‌‌دانم
جُز شیوهٔ آن غَمْزهٔ غَمّازه‌‌ نمی‌‌دانم

یاران بِخَبَر بودند، دروازه بُرون رفتند
من‌‌ بی‌‌رَهْ و سَرمَستَم، دروازه‌‌ نمی‌‌دانم

آوازهٔ آن یاران، چون مُشکْ جهان پُر شُد
ز آواز بِشَد عقلم، آوازه‌‌ نمی‌‌دانم

تا رویِ تو را دیدم من هَمچو گُلِ تازه
گشتم خَرِف و کُهنه، اَرْ تازه‌‌ نمی‌‌دانم

گویند که لُقمان را، یک کازهٔ تَنگی بُد
زین کوزه مَیی خوردم، کان کازه‌‌ نمی‌‌دانم