خوش آنکه رخت خرد را به شعله‌ای می سوخت
مثال لاله متاعی ز آتشی اندوخت

تو هم ز ساغر می چهره را گلستان کن
بهار خرقه فروشی به صوفیان آموخت

دلم تپید ز محرومی فقیه حرم
که پیر میکده جامی به فتوئی نفروخت

مسنج قدر سرود از نوای بی اثرم
ز برق نغمه توان حاصل سکندر سوخت

صبا به گلشن ویمر سلام ما برسان
که چشم نکته وران خاک آن دیار افروخت