فَریفت یارِ شِکَربارِ من مرا به طَریق
که شِعرِ تازه بگو و بگیر جام عَتیق

چه چاره؟ آنچه بگوید بِبایَدَم کردن
چگونه عاق شَوَم با حَیاتِ کان و عَقیق؟

غُلامِ ساقیِ خویشم، شکارِ عشوه او
که سُکرْ لَذَّتِ عیش است و بادهْ نِعْمَ رَفیق

به شبْ مِثالِ چراغند و روزْ چون خورشید
زِ عاشقیّ و زِ مَستی، زِهی گُزیده فَریق

شما و هر چه مُرادِ شماست از بَد و نیک
من و مَنازلِ ساقیّ و جام‌هایِ رَحیق

بیار باده لَعْلی، که در مَعادنِ روح
دَراَفکَند شَرَرَشْ صد هزار جوش و حَریق

رَوا بُود چو تو خورشید و در زمین سایه؟
رَوا بُوَد چو تو ساقیّ و در زمانه مُفیق؟

گُشایْ زانویِ اُشتُر، بِدَر عِقالِ عقول
بِجِه زِ رِقِّ جهانی به جُرعه‌هایِ رَقیق

چو زانویِ شُترِ تو گُشاده شُد زِ عِقال
اگر چه خُفته بُوَد، طایرست در تَحقیق

هَمی‌دَوَد به کُهْ و دشت و بَرّ و بَحْر رَوان
به قَدْرِ عَقلِ تو گفتم، نمی‌کُنم تَعْمیق

کَمالِ عشق در آمیزش‌ست، پیش آیید
به اِخْتِلاط ِمَخَلَّد، چو روغن و چو سَویق

چو اِخْتِلاط کُند خاکْ با حَقایقِ پاک
کُند سُجودِ مُخَلَّد به شُکرِ آن توقیق