شِکَست نِرخِ شِکَر را بُتَم به رویِ تُرُش
چه باده‌هاست بُتَم را دَران کَدویِ تُرُش

به قاصِد او تُرُش است و به جانِ شیرینَش
که نیست در همه اَجْزاشْ تایِ مویِ تُرُش

هزار خُمْرهٔ سِرکه عَسَل شُده‌‌ست ازو
که هست دِلْبَرِ شیرین دَوایِ خویِ تُرُش

زِهای و هویِ تُرُش‌هایِ ماش خنده گرفت
حَلاوَتِ عَجَبی یافت‌های و هویِ تُرُش

تُرُش چگونه نَخندد به زیرِ لب چو شنید
که جویِ شیر و شِکَر شُد رَوان به سویِ تُرُش؟

رُبود سیلِ وِیْ‌‌‌ام دوش و خَلْق نَعْره زنان
میانِ جویِ عَسَل چیست آن سَبویِ تُرُش؟

پَریر یارْ مرا جُست کان تُرُش رو کو؟
خُمار نیست چرا بودَش آرزویِ تُرُش؟

شتاب و تیز هَمی‌رفت کو به کو پِیِ من
چرا کُند شِکَرو قَند جُست و جویِ تُرُش؟

گرفته طَبْلهٔ حَلْوا و بَنده را جویان
که تا زِ جایزه شیرین کُند گِلویِ تُرُش

عَجَب نباشد اگر قَصدِ او فَنایِ من است
همیشه شیرین باشد یَقین عَدویِ تُرُش

غَلَط مَکُن تُرُشی نی برایِ دَفْعِ تواست
زِ رَشکِ چون تو شکاری‌‌ست رنگ و بویِ تُرُش

زِ رِشکِ جاهِ امیر است روتُرُش دَربان
زِ رَشکِ رویِ عَروس است رویِ شویِ تُرُش

هزار خانه چو زَنبور پُرعَسَل داری
به جانِ تو که گُذَر کُن زِ گفت و گویِ تُرُش