یار دَرآمَد زِ باغ بی‌خود و سَرمَستْ دوش
توبه کُنان توبه را سیلْ بِبُرده‌‌ست دوش

عاشقِ صدساله‌‌‌ام توبه کجا من کجا
توبهٔ صدساله را یارْ دَراِشْکَستْ دوش

بادهٔ خَلْوَت نِشین در دلِ خُمْ مَست شُد
خَلْوَت و توبه شِکَست مَست بُرون جَستْ دوش

وَلوَله در کو فُتاد عقل دَرآمَد که داد
مُحْتَسبِ عقل را دست فُروبَستْ دوش