خواجه غَلَط کرده‌یی در صِفَتِ یارِ خویش
سُست گُمان بوده‌یی عاقِبَتِ کارِ خویش

در هَوَسِ گُل رُخان سُست زَنَخْ گشته‌یی
های اگر دیده‌یی رویِ چو گُلْنارِ خویش

راه زَنانْ عشق را مرگْ لَقَب کرده‌اَند
تا تو بِلَنْگی زِ بیم از رَه و رَفتارِ خویش

گوش بِنِه تا که منْ حَلْقه به گوشَت کُنم
هستم از آن حَلْقه من سیر زِ گُفتارِ خویش

پیشِ من آ که خوشَم تا به بَرَت دَرکَشَم
چون زِ تواَم می‌رَسَد تُحفهٔ دِلْدارِ خویش