پریر روز به حمام در فقیری را
به فحش و زجر فرو شست خواجه مغرور

فقیر رفت که پاش چو سنگ بوسه دهد
چو شانه ریش گرفتم که دور نیستم دور

از آن پس ز پی عذر داد مشتی گل
فقیر گفت که ای خواجه نیستی معذور

دل مرا که به کلی خراب کرده توست
گمان مبر که به یک مشت گل شود معمور