ماییم به کوی یار دلجوی
دیوانه زلف آن پری روی

مار است بتی که تنگ خوی است
ماییم و دلی گرفته آن خوی

چون دردل و چشم ماست جایت
غیر از تو که دید سرو دلجوی

بیمار فتاده‌ام به کویت
راز دل من، فتاده بر کوی

باد آمد و بوی زلفش آورد
آویخته جان ما به یک موی

ای خال تو گوی و زلف چوگان
در دور قمر فکنده گویی

من ترک نگار و می نگویم
ای واعظ عاشقان تو می‌گوی

سلمان چه نهی بر آب و گل دل
دست از دل و دل ز گل فرو شوی