۲۹۰ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۳۳۵

ای پسر نیستی ز هستی به
بت پرستی ز خودپرستی به

چون ز خود می‌رهاندت مستی
هوشیارا ز هوش مستی به

اجلم کند پای را دو سه گام
پیش دارد که پیش دستی به

از بلندی چو باز خواهی گشت
سوی پستی، مقام پستی به

با خود آ تا خداپرست شوی
ور خود از دست خود برستی به

در همه حالتی خوش است آری
ذوق مستی، وی الستی به

در هوا تیز رو مشو، چون برق
که درین ره چو باد سستی به

ای سرشته ز آب و گل آگه
نیستی کز فرشته هستی به
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۳۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۳۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.