وَقتَت خوش وَقتَت خوش حَلْوایی و شِکَّرکَش
جمشید تو را چاکر خورشید تو را مَفْرَش

بُخْرام بیا کین دَمْ وَاللّهْ که نمی‌گُنجَد
نی میوه و نی شیوه نی چَرخ و مَهِ مَهْ وَش

جُز ما و تو و جامی دریا کَفِ خوش نامی
چون دیگ مَجوش از غم چون ریگْ بیا دَرکَش

زان سویْ چو بُگْذشتم شش پنج زَنَش گشتم
یا رَب که چه‌‌ها دارد زان جانِبِ پنج و شش

ناساخته افتادم در دامِ تو ای خوش دَم
ای باده در باده ای آتشِ در آتش

نی بس کُن و نی بس کُن خود را همه اَخْرَس کُن
کین نیست قَراءاتی کِش فهم کُند اَخْفَش