۳۰۷ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۱۰

ای جهان را چو مه عید، مبارک رویت
عید صاحب نظران، طاق خم ابرویت

گیسوی تو، شب قدرست و درو، منزل روح
خود که داند به جهان، قدر شب گیسویت

گوشه ماه ز برقع بنما، تا چو هلال
شود انگشت نمای همه عالم، رویت
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۰۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.